Wybierając zajęcia terapeutyczne dla Syna brałam pod uwagę przede wszystkim Jego trudności i upodobania, podejście terapeutów i to czy T. miał szansę nawiązać z nimi bliską relację. Od samego początku wierzyłam, że aby terapia miała sens, potrzebna jest współpraca między mną a terapeutami, moje zaufanie do nich (na które też potrzebowałam trochę czasu) oraz to by T. czuł się przez nich akceptowany i czuł do nich sympatię. Kilka miesięcy zajęło mi znalezienie miejsca, gdzie oboje czujemy się dobrze, miejsca gdzie dziecko traktuje się podmiotowo,  indywidualnie i zwraca się uwagę na emocje przez nie przeżywane, gdzie na pierwszym miejscu stawia się na nawiązanie bliskiej relacji, a bezpieczna atmosfera sprzyja swobodnej ekspresji Syna.

Obecnie T. uczęszcza na następujące zajęcia indywidualne:

• spotkania z psychologiem – 3 x tyg
• fizjoterapię – 2 x tyg
• dogoterapię – 2 x tyg
• logopedię – 1 x tyg
• terapię integracji sensorycznej – 1 x tyg
• hipoterapię – 1 x tyg – T. uwielbia hipoterapię, ale bardzo nie lubi zimnego wiatru więc czekamy na prawdziwie ciepłą wiosnę by zwiększyć ilość zajęć w siodle.

Podczas terapii, na które uczęszcza T. nie są stosowane żadne techniki behawioralne. Było to dla mnie bardzo ważne i dużo czasu zajęło mi znalezienie osób, które będą pracowały z T. w ten sposób (pisałam też o tym TUTAJ). Ja jestem spokojna, że moje poglądy są szanowane, a patrząc na to jak szybkie postępy robi Syn jestem pewna, że warto było szukać. TU kilka słów o tym dlaczego nie brałam pod uwagę terapii behawioralnej.

Wszystkie zajęcia (poza hipoterapią) prowadzone są w jednym miejscu i mimo, że początkowo miałam trochę obaw czy nie jest ich zbyt wiele, Syn bardzo szybko rozwiał te obawy dopytując nawet w weekendy czy pojedziemy dziś do p. Asi czy p. Uli. To właśnie w relacji opartej na zaufaniu, która nawiązała się pomiędzy T. a terapeutami, w radości ze spędzanego razem czasu widzę tajemnicę skuteczności całej terapii.